# İsim/Soyisim: Adolf Maynard Griswald
# Karakterin Özellikleri: Sessizliğin bir timsalidir. Sessiz bir şekilde geçirdiği vakitleri düşünerek ve plan kurarak geçirir. Samimi bakışları ve neşeli bir siması vardır. Ancak tüm neşeli görünüşünün yanında kurnaz ve kimseye güvenmeyecek biridir. Soğukkanlı ve her durumda en iyi planı kurabilecek kadar rahattır.
# Rp:
Mayıs ayının mayışıklık yapma saatleri gelmişti. Öğlen saatinin fırın sıcaklığı gibi olan havası altında, herkes kendini dışarıya atmıştı. Çiceklerin açılan tohumları ve havada uçuşan polenler altında inanılmaz bir güzelliğe sahip olduğunu bir kez daha hatırlatıyordu eşsiz arazi. Sonunu görmesi mümkün olunmayan göl, mavimsi bir çarşaf gibi dökülmüştü kalıbına. Yaşlı renklere sahip olan orman, göl, gökyüzü ve yüksek tepeler belirsiz bir şekilde birleşerek çok güçlü bir büyü ile yaratıldıklarını kanıtlıyorlardı sanki. Kışın dondurucu karından sonra gelen güneş ışıkları katılaşmış toprağı yumuşatmıştı; aynı zamanda her canlıyıda benzer bir gevşeklik havasına büründürmüştü. Sınav zamanlarının yakınlaşmasına rağmen tüm öğrenciler bu telaşlı dönemi umursamadan ağaçların altına süzülmüştü. Ancak bu konuda şanssız olan kişilerde bulunuyordu elbette. Bazı kişiler profesörlerin acımasız cezalarına kalırken; bazıları yetersiz ağaçlardan nasiplerini almıştı. Hızlı olanlar hep olduğu gibi kazanan taraf olmayı başarmış ve ağaçların o güzel gölgeleri altında güzel günün tanıdı çıkarmaya başlamışlardı; şarlatan grubundakiler gibi.
Dört arkadaş boş buldukları öğlen saatinde kendilerini hızlıca gölün hemen dibindeki bir ağacın altına atmışlardı. Sohbet etmek ve birbirlerine zaman ayırmak için çok uygun görünmüştü burası anlaşılan. Bir buçuk saatlik zaman dilimi içinde konuşacak konuları çok fazlaydı ama bunlardan bir tanesi en popüler olanıydı. Üstünden aylar geçmiş ve o günlerin soğukluğundan eser kalmamış olmasına rağmen noel şakası dillerinden bir türlü düşmüyordu. Kendileri adına bir geri dönüş ve geleneksel bir eğlence halini almış olan o gece hepsi için unutulmaz bir anıydı. Yaptıkları inanılmaz ve çeşit çeşit şakalar günlerce dillerde dolanmış ve özellikle Profesör O'Learnot olmak üzere tüm yetişkin grubunu çileden çıkarmıştı. İlk başta tüm gözler kendilerine dönmeliydi aslında ama kimsenin bu konu hakkında bir kanıtı yoktu. Kevin bir süreliğine ağacın altında suskunlaşıp o geceyi tekrar kafasında canlandırırken alışılmış bir soruyu işitti gene. Alain'in cevabını duymadan ağzından çıkacak her kelimeyi tahmin etmişti. "Tabi ki de o şaka olmalı." Sözleri neşeli bir şekilde ortaya atarak kendini konuşmaya tekrar katmış ve gururla bahsedebileceği o günün tadına tekrar varmaya başlamıştı.
Aslında yapılan şakalardan hepsi güzel ve değerliydi. Ancak o gençleştirme iksiri üzerine çok çalışmış ve o keki yapmayı becermişlerdi. Alain ile Kevin'in uykusuz kalmayı bile göze alarak aylarca verdikleri bir uğraşın eseriydi o kekler. Bu yüzden "Geri Dönüş" olarak adlandırdıkları noel şakasında yer vermeyi düşünmüşlerdi. Bu konu üzerine konuşmaları sona ererken yavaş yavaş, ilgisi sadece Paula'nın üzerine yönelmişti. Güzel sevgilisiyle biraz ilgilenme arzusu ile yakınlaşmış ve onunla daha değişik konular hakkında konuşmaya başlamıştı. Bu sırada kızın başı yavaşça göğsüne yaslanmış ve havanın sıcaklığından daha farklı ve daha güzel olacak şekilde içinin ısınmasını sağlamıştı. Bu şekildeyken arazide bulunan kişileri tamamen fark edemez hale gelmişti. Bundan dolayı olsa gerek yanlarına gelen genç çocuğu ancak Alain konuşunca gördü. Pek muhabbeti olan biri değildi. Sadece Alain tarafından kurtarıldığını biliyordu. Ancak ağzından çıkan sözler -çocuğu tanımamasına rağmen- kendisini çok ilgilendiriyordu. Sevgili müdürlerinin kendilerini asla iyi bir nedenden dolayı çağırmadığını herkes bilirdi. Bu yüzden orada oturan dört kişinin de yüzünde hafif bir telaş dolanmıştı. Paula ile göz göze geldiğinde onun ne kadar telaşlı olduğunu görebiliyordu. "Merak etmeyin Lady'im. Şovalyeniz bu tehlikeden de rahatlıkla kurtulacaktır. Hadi Alain gidelim ve biraz dırdır dinleyelim."
Güneşin gözünden sıyrılıp koridorların sessiz gölgesine girdiklerinde ikiside sessizleşmişti. Biraz önce sahip oldukları o neşe kaybolmuş ve ne olacağını merak eder hale gelmişlerdi. Profesör O'Learnot asla iyi bir konu üzerine bu iki dostu odasına çağırmamıştı bugüne kadar. Ya bir olaydan onları sorumlu tutmak ya da gereksiz bir cezaya bırakmak için kim bilir kaç kez odasına buyur etmişti ama bunlar dışında yüzlerine bakmayı bile gerek görmemişti. Kevin yavaş adımlarla koridorların içinden geçerken, gene herhangi bir şakadan dolayı suçlanacağını biliyordu. Ancak bir kanıta sahip olması genç büyücüye göre imkansızdı. "Merak etme dostum. Kesin bizim ağzımızdan bir olay yüzünden laf almaya çalışacaktır. Bunun dışında bir bilgisi veya bir kanıtı yoktur elinde." Kendini de inandırmaya çalıştığı bu fikri ortaya atmış ve dostununda biraz sakinleşmesine yardım etmek istemişti. O yürüyen merdivenlere vardıklarında ikiside biraz daha cesaretlenmiş gibiydiler. Ufak bir duraksama ile son kez birbirlerine baktılar ve hemen ardından Kevin kapıyı tıklattı.
Boş olan sandalyeye oturduğunda gözleri, kendisine tanıdık olan odanın içerisinde dolanmaya başlamıştı hızlıca. Son gelişinden bu yana pek değişmemiş olduğunu fark etmesi çok zor olmamıştı. Hala aynı resimler ve ne olduklarından tam emin olamadığı aletler, yerli yerinde duruyordu. Profesörün ayak sesleri odanın içinde dolanmaya başladığında bile ilgisini o tarafa yöneltme gereği görmedi. Bir süre boyunca adamın o kendine güvenen hareketler altında güç gösterisi yapmaya çalışacağını tahmin ediyordu ve bu yüzden ona karşı aynı oyunu oynamayı tercih ediyordu. *Onu umursamadığımı görünce ne yapacak bakalım.* Önce Alain'in arkasına varıp göremediği bir harekette bulunduktan sonra kendi yanına yaklaştı. Omuzunun sıkıldığını hissediyordu ama sanki hissetmiyormuşçasına parmaklarını inceliyordu. Sonunda amacına ulaşamamış olan adamın o sert sesini duydu. Dudakları hafifçe bükülürken elini sandalyenin kenarına koydu ve ritim tutmaya başladı. Bu sırada ilk cevabı Alain vermişti bile. Kevin sıra kendine geldiğini hissedince kafasında söyleyeceği sözleri oluşturmuştu. "Tebrik ediyorum sizi profesör. Bakanlık, gazeteciler ve birçok kişi vardı. Ama siz anlaşılan yüzü aşkın kişi arasından kimin olduğu görebiliyorsunuz." Ufak bir duraksama ile kesti sözlerini. Bu sırada bakışları adamın beyaz yüzüne dikilmişti. "Acaba bunun için özel bir yetenek gerekiyor mu?"
Anasayfa 
