# İsim/Soy isim: Emoria Batelgaf
# Karakterin Özellikleri: Zeki, iyimser yeri geldiğinde set
davranmasını bılen, kişiye göre otoriter tavırları olan tam bir saray insanı.
# RP:
Gecenin Buğusu:
Ay ışığında sevdiğin insanla yürümenin zarafetini hiçbir dünya malı yetişemez. Gecenin şıklıktan muaf çekiciliği, aşkla bütünleşince
sanırsınız ki insan kendini göklerin Tanrıça'sı sanır. Ne mümkündür böyle
olmak, ne de böyle bir geceyi yaşamak. Emoria her zaman
olduğu gibi, günün doğusunu izler, sevinir. Batışını izler bir hüzün sarar tüm
bedenini. Zevklerden uzak ülkelerin zarif kraliçesidir o. Asillik ve Burjuva
sınıfının tek efendisi. Aynı anda iki yerde olmayı başarabilen bir efendidir o. Ama ne yazık ki bunları sadece kendi keşfedebilmiş, tüm insanların - Ki başta kralın -himayesinde yaşamayı kendine görev bilmiştir.''Zaman bana biraz özgürlük ver! Kulun olayım! '' yine sefilliği düşünerek özgür olmayı diledi. Ve karanlığın sessiz sokakların yürüyüşüne devam etti. ''Güzel bayan! Bana
yüzünüzü dönerseniz eğer size istediklerinizi veririm.'' dedi içki kokan bir ses. Emoria korkutan mezar mermerlerini anımsatacak kadar beyaz kesti.
Duraksamamaya özen göstererek yürümeye devam etti. '' Lütfen ama! Sadece bir kerecik bakacağım'' dedi alaycı bir sesle. Emoria bu kez cesaretini toplayarak cılız ve ancak yürekten dinleyenlerin duyabileceği sesiyle ''
Üzgünüm benim bir eşim var'' diye yalan söyledi. Adam '' Aha! Tahmin etmeliydim. Sizin gibi zarafet kokan
birini kim istemez ki. '' '' Zarafet göreceli bir kavramdır ve lütfen beni rahat bırakın'' diye yineledi Emoria. ''İsminizi bahşedin
sizi bırakayım'' dedi sarhoş adam. Emoria'ya bir adım saha yaklaşarak belini
sardı. ''Mm kokunuz da ne hoşmuş.'' dedi. Emoria korkmuştu. Çok korkmuştu.
''Mazeretimi mazur görün ama eğer beni bırakmazsanız yüksek çığlıma maruz
kalacaksınız.'' dedi. Ama o sesi çıkaracağına kendisi bile inanmamıştı, adam
nasıl inanabilirdi ki. ''Üzgünüm ama bu gece sizi bırakmam'' dedi coşkulu bir sesle adam. Emoria bu sözler karşısında afallamıştı. Kurtulmanın yollarını diliyordu Tanrı'dan. İçten içe dualar ediyor, Tanrı'ya, ona bir yol
göstermesi için dua ediyordu. Birden güçlenmiş ve adamın kollarından
sıyrılmıştı. Daha ne olduğunu anlamadan ormanın içine doğru koşmaya başladı. Koştu, koştu ve koştu. Rüzgarın yüzünü yalayışını hissediyordu. Hiç kendini bu kadar özgür hissetmemişti. '' Zafer! '' diye çığlık attı. ''Artık durmalıyım''
diye düşündü ama sanki kalbi zafer çığlıkları atan vücudu söz dinlemiyor
gibiydi. Koşmaya devam etti. Arada bir derin nefes alarak tekrardan ''Zafer'',
''Özgürlük'' gibisinden sözler çığırıyordu. Ne olduğunu anlamadan güçleşmiş vücudu artık yorgunluğa
yenilerek oracıkta uykuya daldı.
(Not: Uzun olmasını istemedim. Sahnenin korunmasını istedim)
Anasayfa 
