Ian Thornton

İsim/Soyisim:Ian Thornton

Karakterin Özellikleri:İnsanlar arasında en çok aranan damat adaylarından biri olarak tanılır..Dedesinnden kalma araziyi yönetir..Ağırbaşlıdır..Çapkındır..

Çiseleyen yağmurun değdiği nesnelerde
çıkardığı ses haricinde tamamen ıssız, karanlık ve sessiz bir sokakta
ilerliyordu. Ara sokaklardan geçerken yağmur sesi haricinde hiç bir şey
duymaması aklında ne kadar şüphe uyandırsa da bunun düşüncelerini
kaplamasına izin vermiyordu. Düşünceleri bir an için çeşitli şekillere
bürünmüş, tam olarak ne düşündüğünü bile kestiremiyordu. Tek başına
yürüdüğü bir akşamda ara sokağın çıkışında; parıldayan bir sokak
lambasının çiseleyen yağmur ile olan uyumunu hayranlıkla izliyordu. Bir
yandan gardını düşürmemek için seslere kulak vermeye çalışıyordu.
Biliyordu her an bir tehlike içindeydi. Derin bir nefes alarak havadaki
toprak kokusunu ciğerlerine çekti. Sokak tam bir alaca karanlık
ihtişamında dolunayın ışığı ile aydınlanıyordu. Ara sokaktan çıkıp
şehir meydanına geldiğinde görmüştü ki ortalık tamamen durulmuş etrafta
kimse yoktu. Yağmur taneleri suratını okşarcasın düşerken içinde farklı
bir serinlik duygusu katmıştı. Yerlerin ıslaklığı ayakkabılarının
ağırlaşmasına sebep oluyordu. Etraf o kadar sessizdi ki insanın içine
bir karanlık çöküyordu. Ağır adımlarla yürümeye çalışıyordu. Kısa bir
süre yürümenin ardından şehrin dükkânların ışıkları ile aydınlanmış bir
sokağa girmişti. Etrafına baktığında dükkân sahiplerinin yüzündeki
ifadeden anlamıştı ki yağmurlu gece insanları evlerini hapis etmişti.
En azından bir müşteri gelmesini umut eden o bakışlar etkileyiciydi.
İnsanı bir an için oraya yönlendirecek gibiydi. Yüzündeki sahte
gülümseme kendini üzgün bir yüz ifadesine dönüştürmüştü. Böylesine
işlek bir sokakta bile kimsecikler yoktu. Küçük bir şehir değildi ancak
sessizliğin ve sakinliğin olduğu bir yerleşim bölgesiydi. Sosyal yaşam
şehirde dağılmıştı. Gidebileceğin yerler belliydi, ancak bu gece
farklıydı. Etrafına bir kez daha baktı, küçük sokak yanları bir yana
her gece dolup taşan barlar bile bomboştu. Bazıları ise müşteri
olmadığı için kapatmıştı. İçindeki mutluluk bir cam bardağın yere
düştüğünde olduğu gibi paramparça olmuştu. Yerini tam anlamıyla
karanlık bir üzüntüye bırakmıştı. Kendini ıslak bir bank üzerine
bırakıvermiş, gökyüzünden düşen yağmur tanelerini izlemeye koyulmuştu...

Oturduğu
yerden doğruldu hışımla. Kalbi ve düşünceleri birbirine zıtlıkla burada
kalıp kalmamayı tartışıyordu. Ancak kalbi üstün gelmiş gelen tehlikeden
kalkmak için adımlarını başka bir sokağa yönlendirmişti. Kendi kendine
düşünmüştü bir an için; acaba insanlar neredeydi? Aklını kurcalayan,
düşüncelerini parçalayan bu soruya net bir cevap bile veremiyordu.
Kafasını hafifçe sallayarak gözlerini dikkatlice etrafında dolandırdı.
Evet, her şey şimdi şekilleniyordu. Düşünceleri o kadar ağırlaşmıştı ki
evlerine kaçışan insanları görmek bile zorlaşmıştı. Düşüncelerinden
sıyrılıp tekrar etrafına baktığında bir koşuşturma içerisinde oradan
oraya savrulan insanları görebiliyordu. Dükkânların ışıkları teker,
teker sönerken karanlık daha da bastırıyordu. Gece öylesine ağırdı ki
sokak lambalarını bastırıyordu ve sokak lambaları da bir yerden sonra
aydınlatmamaya başlamıştı. Evine dönmek için yolunu değiştirmiş hızlı
adımlarla sıcak evine koşuyordu. Sokağın karşısına geçerken gördüğü kız
çocuğunun yanına yaklaştı. Ayakları çıplak, üstündekiler yırtık,
görüldüğü kadarıyla bir ailesi olmayan sokak çocuklarından biriydi.
Öylece oturmuş ıslanmamak için bir köşeye sinmişti. Kafasını
kaldırdığında gördüğü bakışlardan bir fırtınaya tutulmuşçasına
etkilenmişti. Yalvaran müessir bakışlarıyla “ Yardım eder misiniz? “
dediğinde kalbinden vurulmuş bir edayla savrulmuştu. Fakat daha
dikkatli baktığında anlamıştı ki küçük kız çocuğunu kendi
somutlaştırmıştı. Şizofren olduğu endişesiyle bir kez daha savrulmuştu.
Gözlerini sabitleyemiyor olmasına karşın etrafındaki nesneleri de
tanımlamakta güçlük çekiyordu. Sokaktan tüm kaldırımı ıslatarak geçen
hızlı araçlara öylece bakarken ezilme endişesi bile duymuyordu.
Kendisine doğru gelen arabayı umursamadan yavaşça yürümeye devam etti.
Biliyordu ki bu tehlikeyi arttırmaktan başka bir şey değildi…

Özlüyordu
eski günlerini. Etrafında sürekli gülümseyen arkadaşlarını, ne kadar
zıt gitse de içten içe sevdiği kardeşlerini, ne yazık ki bir kaza her
şeyi ondan almıştı. Ailesini bir kazada kaybetmesi yanı sıra bu olaydan
dolayı olan agresif tavırları arkadaşlarından da uzaklaşmasına sebep
olmuş. Birinin kendisini tokatlayıp “ Kendine gel! “demesini bekliyordu ancak bunu yapacak kimse kalmamıştı. Kendi kendine
kızarak bunun üstesinden gelmiş ve yepyeni bir sayfa açarak kendini
huzurlu bu şehre atmıştı. Fabrika bacalarından çıkan gazların
bulutlarını oluşturmadığı, seslerin az olduğu, sosyal yaşamın
ortalamanın üstünde olduğu küçük sayılamayacak bir yerdi. Küçüklük
anlayışı kişiye göre değişse de onun bakış açısında burası küçük değil
aksine kocaman bir şehirdi. Aynı sokakları gezmekten bıkmadığı bir
yerdi,
en azından... Düşünceleri yolunu kaybettirmeden evinin önüne gelmişti.
Kendini bir şevkle içeriye attı. Önce ıslanmaktan ağırlaşmış
ayakkabılarını, ardından üzerindekileri çıkarmıştı.
Derin bir nefes alıp esnedikten sonra giyinip kendini yatağa attı. Yorganına sıkıca sarılıp başını yastığına yerleştirdi, gerisi
karanlıktan ibaretti…

Beni atladınız efendim:D

Betimleme: 20/35 betimlemelerin yetersiz.

Akıcılık/Uzunluk: 15/25 Galiba Word' ten kopyalamışsın o yüzden daha da uzamış. Akıcılığı fena değildi bağzı yerlerde sıkmışsın bağzı yerleri de eksik bırakmışsın.

Kurgu: 20/25 Kurgun güzel fakat bu kurguya daha güzel bir rp yakışırdı.

Görünüm: 1/5 Word yüzünden kötü olmuş. Renklerde uyumlu değil. Daha pastel toknlar kollanmalısın.

Yazım Kuralları: 5/10 çoğu yerde virgül eksik.

~ 61 ~